Nawet jeśli studia skończyliśmy na wymarzonej uczelni i studiowaliśmy w większym mieście, to wcale nie oznacza tego, że spędzimy kolejne kilkanaście albo kilkadziesiąt lat w danym miejscu.

Możliwe, że rynek pracy jest przyjazny w miejscu już przez nas zagospodarowanym, niemniej – może warto spróbować czegoś nowego?

Boom emigracyjny po 2004 r., po wstąpieniu Polski do Unii Europejskiej trwa do dziś. Możliwość wyjazdu zarobkowego zazwyczaj wiąże się z wizją wysokich, a przynajmniej lepszych zarobków, a także z wyższym standardem życia. Jest to kusząca wizja, zwłaszcza dla młodych osób, kończących studia, szukających pracy i zastanawiających się nad własną przyszłością. Realizacja ambicji, chęć sprawdzenia się, wolny stan, otwartość i świadomość, że świat to globalna wioska sprawia, że młode pokolenie rozważa taką strategię życiową i chętniej podejmuje decyzje o zagranicznej migracji.

Główny Urząd Statystyczny szacuje, że 
w 2020 roku poza granicami Polski przebywało czasowo około 2,3 mln. mieszkańców naszego kraju. Spośród krajów UE, nadal najwięcej osób przebywało w Wielkiej Brytanii (0,6 mln), Niemczech (0,6.), Irlandii (0,1.) oraz w Holandii (0,1.) i we Włoszech (96 tys.). 

Zakłada się, że brak zobowiązań rodzinnych sprzyja wyjazdom za granicę, to wśród emigrantów polskich prawie 34% stanowiły osoby nie pozostające w związku małżeńskim.

Pod względem poziomu wykształcenia, 22,8% – wyższe (kobiety są lepiej wykształcone niż mężczyźni). Dane GUS wskazują, iż 38,7% osób z wykształceniem wyższym to osoby, które ukończyły nauki społeczne, prawo, a najczęściej ekonomię.